پس مهم ذکر اموری است که به واسطه آن ها این راه خطرناک طی می شود و طالب به مقصد می رسد و شرح این امور آن است که طالب بعد از فحص و نظر چون به اسلام و ایمان اصغر رسید, اول چیزی که بر اوست, تحصیل علم است به احکام ایمان به طریقی که مذکور شد و « طلب العلم فریضة علی کل مسلم و مسلمة» به این دال است, و کسی که از این علم خالی شد مجاهده ی او به جز مغلوبیت نیفزاید, چنان که ابوعبدالله (علیه السلام) فرموده: « العامل علی غیر بصیرة کالسائر علی غیر طریق لایزیده سرعة السیر إلا بعدا» و این علم هر چند واضح باشد اثر آن اکثر و اسرع است. پس اخذ آن احکام از نبی یا وصی با امکان, اشرف, پس استخراج آن ها از کلام ایشان از تقلید افضل, و علم(مجمل) ضروریات(ضرورت) که یکی از علوم اهل سلوک است در این علم مندرج است و آن چه از آن خارج باشد در طی علم نفس معلوم می شود و لازم, آوردن مأخذ علم است و فعلیت همه آن در بدو امر غیر لازم, بلکه به تدریج در حال ضرورت باید به ظهور آورد و این در مقدمات سلوک است و طالب هنوز در مقام سیر و حرکت نیست و چون این مرحله را به دست آورد, باید استوداد از عنایت ربانیه طلبیده آغاز سفر کند و انجام این سفر به امور بسیار منوط است و عمده آن در چند چیز است: اول ترک آداب و عادات و رسوم و تعارفات و…
« رساله ی سیر و سلوک علامه بحر العلوم(قدس سره) به کوشش ایةالله رضا استادی/50«

صفحات: 1· 2