معرفی اجمالی نویسنده:
مولی محمدمهدی نراقی، یکی از مجتهدان برجسته و عالم و حکیم و فقیه قرن دوازدهم و سیزدهم هجری است. پدرش ابوذر نراقی از کارمندان دولت ایران در قریه «نراق» بود. ملا محمد مهدی متولد در قریه نراق در ده فرسنگی کاشان در ایران است. البته از سال تولد او اطلاعی در دست نیست ولی بنا به قرائن، او از نوجوانی (15 سالگی) از محضر درس اساتیدی استفاده می کرده و حدود 30 سال شاگرد “مولی اسماعیل خواجوئی” که ساکن در اصفهان بود، بهره علمی برد و در واقع رشد و ظهور علمی نراقی در نزد این استاد بزرگوار بوده است. او ظاهرا در اصفهان نزد دو عالم دیگر، شیخ محمدبن حکیم حاج زمان و شیخ محمد هرندی، که هر دو استاد فلسفه بودند، درس خواند. شیخ نراقی، بعدا به کربلا و نجف رفت و در محضر بزرگانی در نهایت فقر و تنگدستی تحصیل علم کرد و نزد آخرین و بزرگترین استادش “آقا وحید بهبهانی” فارغ التحصیل شد. جمعا نراقی هفت استاد داشت که فرزند او در یکی از اجازه هایش، آنان را «کواکب سبعه» نامیده است. او بعد از فراغت از تحصیل از کربلا به وطن خود برگشت و در کاشان ساکن شد و در آنجا مرکزی علمی بنیاد کرد، در حالی که آن زمان، کاشان از علم و علما خالی شده بود. بعدها آنجا یکی از مراکز مهم علمی در ایران شد. مؤلف ذوفنون بود و در علم فقه و اصول، ریاضی و هندسه و حساب و هیئت و فلسفه، تبحر کافی داشت. نراقی همراه پسرش به عراق بازگشت و به نجف اشرف، جهت زیارت عتبات و بعد از استادش “وحید بهبهانی” رفت، ولی در همان جا به سال 1209 ق دار فانی را وداع کرد و به خاک سپرده شد.

ساختار و تقسیم بندی کتاب:

صفحات: 1· 2· 3· 4