بسم الله الرحمن الرحیم

جام سوم: بلانوشان کربلا

جرعه یکم: بزرگی و دشواری مصائب کربلا

مصائب سالار شهیدان (علیه السلام)کربلا بر اساس برخی از منابع مانند زیارت عاشورا به اندازه ای بزرگ بود که هیچ موجود آسمانی یا زمینی نمی توانست آن ها را تحمل کند و در برابر آن ها تسلیم نشود: لقد عظمت الرّزیّه و جلّت المُصیبة بک علینا و علی جمیع أهل السموات و الأرض؛ لیکن آن حضرت همه ی این مصائب را تاب آورد.
بزرگی مصیبت هر کسی به اندازه ی کرامت اوست….
توجه به دو نکته در این باره و در عزاداری ها مهم است: هدف اهل بیت وحی(علیه السلام)؛ شخصیت خانوادگی آنان.هدف آن ها احیای دین و اعلای کلمه توحید, دفع و رفع ستم و ستمگری و آزادسازی جوامع بشری, از شرک ظاهری و باطنی در بخش اعتقاد و عدل مداری و دادمحوری در بخش عمل فردی و جمعی و شخصیت آن ها معصومانه و کریمانه بود؛ کریمانه زندگی می کردند و برای آنان آوارگی بسیار دشوار بود.
ابو خالد کابلی, از ارادتمندان امام سجاد(علیه السلام) می گوید آهنگ رفتن به خانه امام سجاد(علیه السلام) کردم و چون به آنجا رسیدم…

جرعه دوم: فضیلت گریستن بر امام حسین(علیه السلام)

سالار شهیدان, حضرت امام حسین (علیه السلام) فرمود که من کشته اشکم: أنا قتیل العبرة و در برخی روایات و زیارت ها از آن حضرت به قتیل العبرات یعنی« کشته اشک ها» یاد شده است.
« عَبرَه» اشک فراوانی است که از شبکه چشم بگذرد و بر گونه ها بغلتد و بر گونه عبور کند و چنین اشکی بر حضرت سید الشهدا(علیه السلام) فضیلت فراوان دارد.
اشک فشانی بر سالار شهیدان که گریه ای بر اساس مکتب است, سیره ی رسول اکرم(صلی الله علیه و آله) و امامان معصوم(علیهم السلام) از امیر مؤمنان (علیه السلام) تا امام عصر(عجل الله تعالی فرجه الشریف)بوده و هست؛ حتی خود امام حسین(علیه السلام) نیز بر خود گریسته است, چون شهادت او به گونه ای بود که جای گریستن دارد؛ مکتب امام حسین(علیه السلام) مکتب گریه بر محو عقل و سهو عدل است, انسان هر کس را دوست بدارد برای او می نالد. گریستن و اشک ریختن کاری عاطفی است؛ لیکن گاهی رهاورد مطلوبی را به همراه دارد؛ مثلاً اگر گریه بر شهید باشد, شجاعت و خوی شهادت طلبی می آورد.
وجود مبارک پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) که اولین و آخرین انسان کامل و مظهر« هُوَ الأوَّلُ و الآخِر» و انسانی بی بدیل بود, پنجاه سال پیش از شهادت امام حسین(علیه السلام) نالان و اشکش بارها روان شد.
آن حضرت(صلی الله علیه وآله) به بهانه های گوناگون در حجره های متعدد همسران خود بر امام حسین(علیه السلام) گریست تا به همه آن ها بفهماند که من برای مظلومیت حسین(علیه السلام) و هدف والای او می نالم….
چند نکته درباره اشک فشانی بر ماتم سیدالشهدا(علیه السلام)در خور یا دآوری است:
1.گریستن بر سالار شهیدان(علیه السلام) عبادت است وثواب های فراوانی دارد.
2.این اشک, در حالی که کاری عاطفی است,خردمندانه ونسبت به برخی از دلباختگان عاشقانه است وبر اثرآن گرایش ومحبتی میان گریه کننده وشهدای کربلا پیدا می شود که این گرایش, مقدمه وزمینه زنده نگه داشتن سیره آنان مانند شجاعت وشهادت طلبی است.
3.گریه برشهیدبه سود جامعه است وخود شهید از آن بی نیاز است.
4.ثواب گریستن برسید الشهدا(علیه السلام)مانند ثواب زیارت آن حضرت است؛
5.زمان رقت قلب, هنگام باز شدن درهای رحمت خداست وچون دل در مصیبت سالارشهیدان(علیه السلام)زودتر می شکند,از این فرصت باید شیرین ترین بهره را بدست آورد ودر آن هنگام فورا از خدا چیزی خواست…..