این شیخ برای تدریس از من شایسته تر است

آیت الله سید حسین کوه کمره ای(قدس)از شاگردان صاحب جواهر,هرروزطبق معمول,ساعت معین به یکی ازمساجدنجف می آمد وتدریس می کرد.

یک روزآن مرحوم زودتراز وقت مقرر به مکان تدریسش رسیدفکر کرددراین وقت کم اگر بخواهد به خانه برگردد به کاری نمی رسد,بهتر است در محل موعود به انتظار شاگردان بنشیند.

رفت وهنوز کسی نیامده بود,ولی دیددر گوشه مسجد شیخ ژولیده ای باچند شاگرد نشسته وتدریس میکند.

مرحوم سید حسین سخنان اورا گوش کرد,با کمال تعجب احساس کردکه این شیخ ژولیده بسیارمحققانه بحث میکند.

روز بعد راغب شد زودتر بیاید, آمد وگوش کرد وبر اعتقاد روز پیش افزوده گشت.

این عمل چند روزتکرار گردید وبرایش یقین حاصل شدکه این شیخ از خودش فاضل تر است واگر شاگردانش به جای درس اوبه درس این شیخ بروندبهره بیشتری خواهند برد.

روز دیگرکه شاگردانش آمدند گفت رفقا امروز می خواهم مطلب تازه ای بگویم:این شیخ که درآن کنار با چند شاگرد نشسته,از من برای تدریس شایسته تر است وخود من هم از استفاده میکنم.همه باهم می رویم به درس او.

از آن روز در حلقه شاگردان شیخ ژولیده که چشمهایش اندکی تراخم داشت وآثار فقر در او دیده می شد, درآمد.

                       این شیخ ژولیدهمان است که بعدها به نام حاج شیخ مرتضی انصاری معروف شد.

                                  چنین حالتی در هرکس موجود باشد,مصداق اسلم وجهه الله است.