مدارا با مردم

قال رسول الله(صلی الله علیه وآله وسلم)

وَ اَعَقَلُ اَلنّاسِ اَشَدُّهُم مُداراةً للنّاسِ واَولی الناسِ بِالتُّهمَةِ مَن جالسَ اهلَ التُُّهمَةِ واعتَی اَلنَّاسِ مَن قتلَ غیرَ قاتِلهِ أو ضربَ غیرَ ضاربِهِ…
مدارا با مردم
عنِ النبیِّ(صلی الله علیه وآله وسلم)
«وَ اَعَقَلُ اَلنّاسِ اَشَدُّهُم مُداراةً للنّاسِ»
«مُداراةً» یعنی راه آمدن با مردم, مدارا کردن, یعنی راه آمدن؛ دنبال نقطه ی اختلاف نگشتن. این معنای مداراست!
یک وقت انسان دعوای اصولی با کسی دارد, حق و ناحقی در میان است, این بحث دیگری ست! اما وقتی این جور نیست, می شود با طرف راه آمد؛ چه در معامله, چه در تعاملات سیاسی, چه در تعاملات اجتماعی, و چه در خانواده, می فرماید: « عاقل ترین مردم, کسی است که بیش ازهمه با دیگران مدارا کند.» وجهش هم واضح است, چرا که مدارا در جامعه, آرامش وزندگی راحت را برای همه فراهم می کند؛ برخلاف آن, کسانی که دنبال سخت گیری با این وآن هستند وسر هر چیزی ,سر هر نقطه ی کوچکی سخت گیری کردن, اذیت کردن وبگو مگو کردن؛ این درست نقطه ی مقابل مداراست!

صفحات: 1· 2

حکایت پیرزن نخ ریس و گریه آیةالله العظمی حجت(قدس سره)
پیرزنی در قم با نخ ریسی خود, خمس و سهم امامش را نزد آیةالله العظمی حجت کوه کمره ای (قدس سره) می آورد, وقتی می خواست از اتاق بیرون رود عقب عقب می رفت و خیره خیره به آقا نگاه می کرد؛ آقا دلیلیش را پرسیدند؟
پیرزن گفت: می خواهم خوب قیافه شما رو در خاطرم نگه دارم و روز قیامت شما را تحویل خدا بدهیم و بگویم: خدایا! من جان کندم و خمس و سهم امامم را به این آقا دادم تا از دینم حافظت کند, حال اگر او در راه کم گذاشته او را مؤاخذه کن!
مرحوم آیةالله العظمی حجت0قدس سره) خمس را بر زمین گذاشتند و به شدت گریه کردند.
منبع: خاطرات حجةالاسلام و المسلمین قرائتی/2/101

عشق و علاقه « استاد البشر» به تحصیل علم و دانش
عالم ربانی و دانشمند جلیل القدر شیعه, مرحوم خواجه نصیر الدین طوسی(قدس سره) مشهور به « استاد البشر » , آن چنان به تحصیل علوم عقلی و دینی علاقه داشت که شب ها کمتر به خواب می رفت و کتب متنوع و گوناگون در نزد خود می گذاشت.
اگر از یکی خسته می شد به دیگری می پرداخت؛ و برای آن که کسالت را از خود دور سازد, همیشه شب ها نزد خود آب داشت و با آن رفع کسالت و خواب می کرد.
در این شب ها بود که به کشف معضلات و مشکلات علمی نایل می آمد و از شدت فرح و انبساطی که در آن حالت رخ می داد, فریاد می زد: « أین ابناء الملوک من هذه اللذه»
شاید خواجه نصیر در دو بیت شعر مشهور خود اشاره به همین دوران شیرین زندگانی خود نموده که در خصوص اعتزال از لذایذ زندگی و بی اعتنایی به وجود و عدم آن و تمرکز افکار در یک نقطه و هدف عالی یعنی مطالعه و درس, می فرماید:
لذات دنیوی همه هیچ است نزد من                          در خاطر از تغییر آن هیچ ترس نیست
روز تنعم و شب عیش و طرب مرا                             غیر از شب مطالعه و روز درس نیست

منبع: داستان هایی از علما

 تحصیل علم قدم اول منازل سلوک
علامه سید مهدی بحرالعلوم قدس سره

بدان که علمای طریقت از برای سالک, منازل و عقبات بیان نموده اند و طریق سیر در آن ها را شرح داده اند و در تعداد منازل و تربیت آن ها اختلاف کرده اندتا این که اقل آن ها را هفت و اکثر آن ها را هفتصد گفته اند و بعضی به هفتاد هزار تصریح کرده اند و اکثر این منازل و عقبات در عالم نفس واقع و از جمله مراحل و منازل جهاد اکبر است و ترتیب آن ها نسبت به اشخاص, مختلف است و طی همه مراحل ایمان نفس از لوازم, و به قدر نقصان آن, نفس در ایمان قاصر است. پس ذکر بعضی از آن ها غیر لایق و امر سالک به جهاد اکبر در ذکر این عقبات و منازل کافی است و حقیقت سلوک و کلید آن تسخیر بدن و نفس است در تحت رایت ایمان, که مبین احکام آن, فقه جوارح وفقه نفس است و بعد از این, افناء نفس و روح در تحت رایت کبریایی الهی, و همه عقبات و منازل در این مرحله مندرج است. ولکن سلوک این مراحل و طی این راه و مسافرت در این عوالم موقوف به اموری چند است که بدون آن ها به منزل نتوان رسید بلکه قدم در این را هنتوان نهاد و وصول به مقصد و حصول مطلب به آن ها منوط است و ملازمت آن ها و رسیدن به منزل به یکدیگر مربوط است و تعداد منازل و عقبات نفس و خطرات سفر در این مقام بی محل, و چنان چه ذکر آن ها لازم باشد, ذکر احوال جوارح و اعضا که فقه بدن است نیز باید کرد, چه آن ها نیز از منازل سفرند.

صفحات: 1· 2

 داستان جالب آغاز تحصیل علم آیةالله العظمی اراکی (قدس سره)
مرحوم آیةالله مصلحی, فرزند ارجمند مرحوم آیةالله العظمی اراکی (قدس سره) می گفتند: با سواد شدن ایشان(آیةالله العظمی اراکی) داستان جالبی دارد ایشان می فرمودند: قبل از این که پدرم به مکه مشرف شوند من در کوچه ها بازی می کردم و حتی تا سن 11سالگی سواد نداشتم؛ سال1234ق پدرم به حج مشرف شدند و چون سفرهای حج نه ماه طول می کشید, شوهر همشیره ام شخصی بود به نام عماد, که مرد فاضلی بود و خط بسیار زیبایی داشت, برای جبران خدماتی که پدرم درباره ایشان کرده بود, همت کرد که مرا درس و مشق یاد بدهد و مرا تربیت نماید. لذا من در این مدت 9ماه خواندن و نوشتن آموختم. او می گفت: باید شما گلستان سعدی را بنویسید. سطر اول را آقای عماد نوشتند و بقیه آن را تا آخر من نوشتم و بعد کتاب را صحافی کردند.
وقتی پدرم از مکه آمدند در حالی که در سن 12 سالگی بودم گلستان را خدمت پدرم گذاشتم. پدرم فرمودند: این چیست؟ آقای عماد گفت: شما باز کنید. باز کردند دیدند گلستان به خط زیبایی نوشته شده است وقتی صفحه آخر آن را نگاه کردند نوشته شده بود: محمد علی بن احمد؛ می فرمودند: پدرم تعجب کردند پرسیدند شما این را نوشته اید, چگونه نوشته اید؟
الان هم این کتاب گلستان در کتابخانه معظم له موجود است….

صفحات: 1· 2