این شیخ برای تدریس از من شایسته تر است

آیت الله سید حسین کوه کمره ای(قدس)از شاگردان صاحب جواهر,هرروزطبق معمول,ساعت معین به یکی ازمساجدنجف می آمد وتدریس می کرد.

یک روزآن مرحوم زودتراز وقت مقرر به مکان تدریسش رسیدفکر کرددراین وقت کم اگر بخواهد به خانه برگردد به کاری نمی رسد,بهتر است در محل موعود به انتظار شاگردان بنشیند.

رفت وهنوز کسی نیامده بود,ولی دیددر گوشه مسجد شیخ ژولیده ای باچند شاگرد نشسته وتدریس میکند.

مرحوم سید حسین سخنان اورا گوش کرد,با کمال تعجب احساس کردکه این شیخ ژولیده بسیارمحققانه بحث میکند.

روز بعد راغب شد زودتر بیاید, آمد وگوش کرد وبر اعتقاد روز پیش افزوده گشت.

این عمل چند روزتکرار گردید وبرایش یقین حاصل شدکه این شیخ از خودش فاضل تر است واگر شاگردانش به جای درس اوبه درس این شیخ بروندبهره بیشتری خواهند برد.

روز دیگرکه شاگردانش آمدند گفت رفقا امروز می خواهم مطلب تازه ای بگویم:این شیخ که درآن کنار با چند شاگرد نشسته,از من برای تدریس شایسته تر است وخود من هم از استفاده میکنم.همه باهم می رویم به درس او.

از آن روز در حلقه شاگردان شیخ ژولیده که چشمهایش اندکی تراخم داشت وآثار فقر در او دیده می شد, درآمد.

                       این شیخ ژولیدهمان است که بعدها به نام حاج شیخ مرتضی انصاری معروف شد.

                                  چنین حالتی در هرکس موجود باشد,مصداق اسلم وجهه الله است.

                                         جرعه چهارم: رخدادهای مکه تا کربلا

منزل تنعیم و صفاح

وجودمبارک حسین بن علی(علیه السلام) در سفر تاریخی از مکه به کربلا بیش از بیست منزل را پیمودند تا به کربلا رسیدند و نخست از تنعیم(محل احرام عمره مفرده برای کسانی که در مکه اند) گذشتند.

عبدالله بن عمر به ان حضرت عرض کرد: این کار بسیار خطرناک است و شما از آن دست بردارید؛ ولی حضرت اباعبدالله (علیه السلام) اعتنا نکرد. پس از تنعیم به منزل دوم یعنی صفاح در چند کیلومتری تنعیم رسیدند و در آنجا فرزدق بن غالب شاعر را دیدند….

منزل ذات عرق

منزل سوم, ذات عرق بود که در آنجا نامه ی عبدالله بن جعفر, همسر حضرت زینب کبرا(علیهاالسلام)با این مضمون به ایشان رسید که مصلحت نیست شما با نداشتن یاور در برابر لشکر جرّار امویان قیام کنید و خود را به کشتن دهید؛ من دو پسرم را به حضور شما فرستادم و سپس خود به شما می پیوندم؛ ولی پیشنهاد می کنم که شما قیام نکنید و من از والی مکه برای شما امان نامه می گیرم.او نزد عمرو بن سعید العاص, والی مکه رفت م برای امام(علیه السلام)امان نامه خواست و وی نیز امان نامه ای برای حسین بن علی(علیه السلام) نوشت که چرا مایه ی اختلاف و شقّ عصای مسلمانان هستی؛ من به شما امان دادم. چون نامه ی والی مکه میان راه به دست امام حسین(علیه السلام) رسید, آن حضرت پاسخی قاطع و دندان شکن بدین مضمون نوشتند و فرستادند که من به نام خدا قیام کرده ام و این شقّ عصای مسلمانان نیست و دیگران باید به من بپیوندند و من به امان شما نیازی ندارم و امان خدا بهتر از امان توست: فخیرُ الأمان أمان الله….

منزل حاجر

پس از ذات عرق به منطقه حاجر رسیدند که میان راه عراق و مکه است. حضرت سیدالشهدا(علیه السلام) در همین منزل, قیس بن مسهّر صیداوی را به سوی مردم کوفه فرستاد و فرمود نامه ی مسلم بن عقیل, نماینده ی رسمی خود را دریافتم و من هشتم ذیحجبه از مکه حرکت کرده ام. قیس با نامه امام حسین(علیه السلام) به سوی کوفه رفت و میان راه اسیر شد و این آزاده را به ابن زیاد معرفی کردند. ابن زیاد او را تهدید کرد که اگر بخواهی زنده بمانی باید-معاذالله- از حسین بن علی(علیه السلام)و… بیزاری بجوی و دودمان عصمت و طهارت(علیهم السلام) را سبّ کنی….

منزل زباله

بر اساس گزارش طبری در این منزل پیکی از کوفه خبر شهادت مسلم بن عقیل و هانی را به امام حسین(علیه السلام) رساند و از بی وفایی کوفیان یاد کرد. اینک چگونگی شهادت مسلم بن عقیل(علیه السلام) را یادآوری می شویم.

ادامه »

                      حقوق متقابل استاد و شاگرد

حق استاد بر شاگرد

امام سجاد( علیه السلام): حق سائسک بالعلم: التعظیم له, و التوقیر لمجلسه, و حسن الاستماع الیه, و أن لاترفع علیه صوتک, و أن لاتجیب أحدا یسأله عن شیء حتی یکون هو الذی یجیب, و لا تحدّث فی مجلسه أحدا, و أن تدفع عنه إذا ذکر عندک بسوء, و أن تستر عیوبه, و تظهر مناقبه, و لاتجالس له عدوّا, و لاتعادی له ولیّا, فإذا فعلت ذلک شهد لک ملائکة الله بأنّک قصدته و تعلّمت علمه الله جلّ اسمه لا للناس.

حق استاد تو این است که به او احترام گذاری, محضرش را موقر داری, با دقت به سخنانش گوش بسپاری, رویت به او باشد و به او توجه نمایی, صدایت را بر او بلند نکنی, هر گاه کسی از اوسؤال کند تو جواب ندهی, بلکه بگذاری خودش جواب دهد.

در محضر او با کسی سخن نگویی؛ در حضور او از کسی غیبت نکنی؛ اگر پیش تو از او بدگویی شود, از وی دفاع کنی. عیب هایش را بپوشانی, خوبی ها و صفات نیکش را آشکار سازی, با دشمن او همنشینی نکنی و با دوستش دشمنی نورزی.

هر گاه این کارها را کردی, فرشتگان خدا درباره ات گواهی دهند که تو برای رضای خداوند جل اسمه, نه برای مردم, نزد آن استاد رفته ای و دانش او را فراگرفته ای.

حق شاگرد بر استاد

و أمّا حقّ رعیّتک بالعلم؛ فأن تعلم أنّ الله قد جعلک لهم فیما آتاک من العلم؛ و ولّاک من خزانة الحکمة؛ فإن أحسنت فیما ولّاک الله من ذلک و قمت به لهم مقام الخازن الشفیق؛ الناصح لمولاه فی عبیده؛ الصابر المحتسب الذی إذا رأی ذا حاجة أخرج له من الأموال التی فی یدیه کنت راشداً؛ و کنت لذلک آملا معتقدا و إلا کنت له خائنا و لخلفه ظالما ولسلبه و عزّة متعرّضاً.

حق زیر دستان علمی(شاگردان) آن است که بدانی, علمی که خدا به تو داده, و خزانه حکمت که به تو سپرده برای خدمتگزاری به آن هاست. پس اگر در آموزش مردم نیکی کرده, و با آنان به نرمی رفتار کنی و بر آنان خشم نگیری و از آنان ملول نشوی, خداوند از فضل و کرم خود بر دانش تو می افزاید و اگر مردم را از دانش خود محروم ساخته و هنگام آموزش, با آنان به تندی رفتار کردی, بر خدا لازم است که دانش و صفای آن را از تو بگیرد و تو را از جایگاه بلندی که در دل ها داری, پایین آورد.

منبع: الخصال/1/567؛ منتخب میزان الحکمة/400

                  رمزی که انسان را با امام حسین (ع) محشور می کند

هر كس سوره فجر را دائم بخواند، با امام حسین علیه السلام در بهشت خواهد بود

امام صادق (علیه السلام) فرمود: “هر كس در خواندن سوره فجر مداومت داشته باشد، با امام حسین علیه السلام در درجه َاش در بهشت خواهد بود” (تأویل الآیات الظاهرة فی فضائل العترة الطاهرة، استرآبادى، على ، تصحیح حسین استاد ولى، قم، مؤسسة النشر الإسلامی ، 1409ق)

اهل بیت عصمت علیهم السلام، راز این پیوند را در آیات پایانی سوره نشانی داده اند.

از امام صادق (علیه السلام) روایت کرده اند که: «اقرءوا سورة الفجر فی فرائضكم و نوافلكم، فإنها سورة الحسین بن علی ” “سوره ی فجر را در نمازهای واجب و مستحب تان بخوانید، زیرا این سوره، سوره حسین بن علی (علیهما السلام) است.” یکی از حاضران (ابو اسامه) پس از بیان امام صادق (علیه السلام) عرض کرد: چگونه این سوره، سوره امام حسین (علیه السلام) شده است؟

حضرت فرمود: مگر این بخش از آیه و كلام خداوند را نشنیده َاید كه می فرماید: “یا أیتها النفس المطمئنة ارجعی إلى ربك راضیة مرضیة فادخلی فی عبادی و ادخلی جنتی ” این آیه درباره حسین بن علی علیهماالسّلام است؛ چرا که آن بزرگوار صاحب نفس مطمئنه بود و از خدا راضی بود و خدا نیز از او راضی بود، و یاران آن بزرگوار از خاندان محمد (صلی الله و علیه و آله) از خداوند راضی بودند و خداوند نیز از آن ها راضی بود، و این سوره فقط درباره حسین بن علی و شیعیان او و شیعیان آل محمد (صلی الله و علیه و آله) می باشد.” (البرهان فى تفسیر القرآن،بحرانى،هاشم بن سلیمان ، ج 5، ص: 658)

گویا همه چیز دست به دست هم داده تا حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام، در میان همه ی هادیان الهی بشریت، یگانه و ویژه باشد. قطعاً مأموریت ویژه و خاص امام حسین علیه السلام از سوی خدای متعال تعیین شده بود؛ پس طراحی تمامِ این صحنه ی ماندگار و فوق العاده، کارِ همان خدای فوق العاده است.

ادامه »

جرعه سوم: جایگاه و شرافت حائر حسینی

حائر شریف حسینی(علیه السلام) همانند حرم الهی و حرم پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله) حکم فقهی خاص دارد که مسافر در آنجا میان قصر و اتمام اختیار دارد.
امامان اهل بیت(علیهم السلام) می کوشیدند نام و یاد کربلا را حفظ کنند, چنان که زمانی امام صادق(علیه السلام) بیمار شد و فرمود یکی از شیعیان ما را از سوی من اجیر کنید تا از مدینه به کربلا برود و کنار قبر شریف ابا عبدلله(علیه السلام) برایم دعا کند. آ ن شخص(اجیر شده) گفت انجام می دهم؛ ولی مگر نه این است که حضرت امام حسین(علیه السلام) و حضرت امام صادق(علیه السلام) هر دو اطاعتشان واجب است- یعنی هر دو امام معصوم اند- چرا باید آنجا دعا کرد؛ آن صحابی به سوی امام(علیه السلام) باز گشت و مطلب مذکور را از حضرت پرسید؛ امام صادق(علیه السلام) سخن او را درست خواند؛ لیکن فرمود آن صحابی نمی داند که خدا جاهایی دارد که دعا در آن ها پذیرفته می شود و قبر ستدالشهدا(علیه السلام) یکی از آن هاست: لکن ما عرف أنّ لله- سبحانه و تعالی- بقاعاً یستجاب فیها الدعاء فتلک البقعة من تلک البقاع…..
بر پایه برخی روایات, چند چیز از ویژگی های سالار شهیدان, حضرت امام حسین(علیه السلام) است: 1. امامت در ذریه او نهاده شده است. 2. شفا در تربت اوست. 3. دعا در جوار قبر مطهر آن حضرت مستجاب است.
یاد سپاری مهم
مطالب منقول مقاتل و موّرخان از زبان سیدالشهدا(علیه السلام) و دیگر معصومان و منتسبان هاشمی حضرت و یاران و دیگران دو دسته اند: 1. دارای سند معتبر: این قسم, خود می تواند دو گونه باشد: أ. دارای سند قطعی, در نتیجه اسنادش به طور قطعی محذوری ندارد. ب. دارای سند ظنّی که اگر با آموزه های دینی و حکم قطعی عقل تنافی نداشته باشد, اسنادش به شکل ظنّی مانعی ندارد, وگرنه باز گویی آن به صورت قطعی منع شرعی دارد.
2. بدون سند: این قسم نیز می تواند دو گونه باشد: أ. «زبان مقال» که مضمونش یا با آموزه های دین مبین اسلام و حکم قطعی عقل سازگار است, در نتیجه جنبه ی تأیید داشته و اسنادش به گونه ی ظنی محذوری ندارد؛ یا اینکه با مبانی دینی و عقل قطعی ناسازگار است, در نتیجه مایه ی وهن اسلام و جایگاه رفیع امامت است, از این رو اسنادش به هر شکلی شرعاً ممنوع است. ب. «زبان حال»؛ چه بدان تصریح شده یا نشده باشد: این قسم نیز دو گونه می تواند باشد؛ و در منع و جواز یادکردشان, شروط و حکم یادشده درباره ی «زبان قال» جاری است.