محبت الهی
به نام یکتا معبود هستی بخش
محبت الهی
مقدمه
محبوبی را سپاس که طایر قیاس بر مطلع جمالش نپّرد وسیّاح خرد به کنه کمالش پی نبرد حبیبی که به اقتضای«کنت کنزاً مخقیا فاحببت ان اعرف » تلاطم معرفتش امواج آفرینش را به جنبش درآورده است. رهروان کوی لقاء را برموز« الذین جاهدوا فینا » کوشش آموز, وگمگشتگان راه فنا رابه دلیل « لنهدینهم سبلنا » شعله افروز, نه دلبران جاذب را بی اشارت او یارای جلوه گریست ونه بی دلان مجذوب را بدون بشارتش پروای پرده دری.
حدیث دلنواز حب الهی, حدیثی شور انگیز از اکسیری حیات آفرین وروح بخش است که سابقه ای ازلی ولاحقه ای ابدی است. در جهان پر شر وشور مادی سرودن نغمه محبت وتوحید وپدید آوردن صحیفه ای که آدمیان را به لذت وبهجت مهرورزی با پروردگار عالمیان فرا می خواند, از گامهای بس سودمندی است که در گذرگاه جهان فانی برداشته می شود.
انسان موجودی محبت پیشه است ومحبت, خمیرمایه فطرت وجوهر وجودی او است. پدیده محبت, یک کیفیت ویژه روانی است که از مختصات روحی انسان است واز شگفت حالات اوست, مسلک محبت, ازهمه مسالک تربیتی وروانی گوی سبقت را ربوده واز حیث سرعت حصول نتیجه واثر, طی زمان ومکان درسلوک محبت چنان پیداست که :«این طفل یک شبه ره صد ساله می رود». بدین ترتیب معلوم میشود که محبت قدسی به حضرت حق , براق عروج به جانب جانان است.
در قرآن کریم کلمات مشتق از «حب» در موارد متعددی به¬کار رفته است: بعضی آیات بیانگر محبت خداوند به انسان¬هایی است که دارای صفاتی نیک هستند؛ آیاتی چون «إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ التَّوَّابینَ وَ یُحِبُّ الْمُتَطَهِّرینَ» (بقره، 222؛آل¬عمران، 76، 134، 146 و 149؛ مائده، 42؛ مریم، 96).
همچنان¬که در آیاتی دیگر محبت خداوند از انسان¬هایی که دارای صفات ناپسند هستند، نفی شده است آیاتی نظیر «إِنَّ اللَّهَ لا یُحِبُّ الْمُعْتَدینَ» (بقره، 190؛آل¬عمران، 32 و 57؛ نساء، 36 و 107؛ مائده، 64)
دسته‌ای دیگر از آیات محبت عده‌ای از انسان¬ها به خداوند را بیان می‌کند؛ «وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ یَتَّخِذُ مِنْ دُونِ اللَّهِ أَنْداداً یُحِبُّونَهُمْ کَحُبِّ اللَّهِ وَ الَّذینَ آمَنُوا أَشَدُّ حُبًّا لِلَّهِ» (بقره، 165).
آیاتی هم محبت متقابل خداوند و بعضی انسان¬ها را بیان کرده است«یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا مَنْ یَرْتَدَّ مِنْکُمْ عَنْ دینِهِ فَسَوْفَ یَأْتِی اللَّهُ بِقَوْمٍ یُحِبُّهُمْ وَ یُحِبُّونَهُ» (مائده، 54؛ آل¬عمران، 31).
معنای محبت خداوند به بنده این است که خداوند حجاب ها را از قلبش پاک می کند، تا وی با چشم دل او را ببیند و او را برای رسیدن به مقام والای قرب الاهی توان می بخشد، همین اراده خدا نسبت به بنده محبت اوست. به بیان دیگر، محبت خدا عبارت است از تطهیر باطن بنده از غیر خدا و خالی نمودن وجودش از هر مانعی که بین او و خدایش حایل و فاصله می شود.
محبت در لغت : به وداد و میل شدید گفته می شود و مقابل آن بغض و تنفر است .
محبت در اصطلاح : در خواست آن چه می بینی و یا گمان به منفعت و سود و یا فضل و برتری آن داری و به عبارت دیگر میل داشتن به چیزی لذیذ است که موافق با طبع و فطرت باشد .
و در نظر اهل معرفت میل قلبی سالک برای و صول به حق و آن چه که از ناحیه حق تعالی می باشد .
- کتب نوشته شده در این زمینه: درجستجوی استاد صادق حسن زاده, معراج السعاده ملا احمد نراقی, رساله محبت محمد شجاعی
